Deltamania

opnieuw een bijdrage van Rowan du Burck in de serie ‘beroemdheden en de bipolaire stoornis’:

Op 12 mei 1967 komt in Engeland het eerste album Are you experienced? van The Jimi Hendrix Experience uit, nadat Jimi Hendrix al jaren in het clubcircuit van Engeland aan de weg timmert. Nu gezien als een van de belangrijkste gitaristen ooit,  is hij dan nog vrij onbekend, zeker in zijn geboorteland Amerika. Daar wordt hij pas groots na het Monterey Festival in 1967 en Woodstock in 1969, om tragisch vroeg te overlijden in 1970. Het begin van een legende en van vele mythes of verhalen. Zoals zijn enige concert in Nederland voor maar 500 beursgangers tijdens de ‘Hippy Happy beurs voor tieners en tweeners’ in de Ahoy Hallen te Rotterdam, op 10 november 1967. Zijn gage?  374 Engelse Ponden!!

In Amerika komt zijn Are You Experienced? album tot de vijfde plaats en in de UK charts haalt het de tweede plaats, net onder Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band van de Beatles. Op het album staat als tweede nummer Manic Depression dat niet als single is uitgegeven en een beetje uit de toon valt bij de rest van het album. Het verwijst duidelijk naar de bipolaire stoornis. In de tekst zien we verwijzingen naar zelfmoord als ‘Well, I think I’ll go turn myself off’ en ‘Really ain’t no use in me hanging around’. De openingszin maakt de meeste indruk met ‘Manic depression is touching my soul, I know what I want but I just don’t know’. Nu zijn de teksten niet eens het meest afwijkende element waarmee de sfeer wordt bepaald. Het is vooral de onregelmatige ¾ maat die gebruikt wordt, een wals, een hard rock wals met een stevigheid die sterk bijdraagt aan het onderwerp van de song.

Zowel de tekst als muziek zijn geschreven door Jimi Hendrix en daarom zou je verwachten dat er een link is tussen de auteur en manisch depressiviteit. Zeker gezien zijn relatie met alcohol en drugs of door zijn gedreven optredens, met lange gitaarsolo’s, brandende gitaren en het kapotslaan van de versterkers zou je denken dat er iets psychiatrisch aan de hand zou kunnen zijn. Terug te vinden is dat hij perfectionistisch was. Zo liet hij eens een basgitarist een partij 43 keer inspelen voordat hij tevreden was. Maar vooralsnog duidt niets op een ernstige psychiatrische ziekte. De aanleiding voor Manic Depression is waarschijnlijk dat Jimi na een interview in Londen van zijn manager Chas Chandler fijntjes te horen kreeg dat hij wel manisch leek. Nog dezelfde avond pakte Jimi de pen op en schreef zijn song.